Het nieuwe jaar is al vijf dagen oud als ik dit schrijf. Al is het later dan ik had gewild, toch vind ik het leuk om nog een nieuwjaarsfilosofietje te schrijven. Wat is het dat ik zou willen zeggen, zou willen delen met jou, mijn lezer? Wat wil ik jou en mezelf ter inspiratie meegeven aan het begin van dit nieuwe jaar?
Allerlei gedachten warrelen kris kras door mijn hoofd.
Ik kijk uit mijn raam. Buiten is het grijs. Geen sneeuw meer te bekennen. De lucht is helder blauw, de zon schijnt en een mooie witte vliegtuigstreep zie ik langzaam oplossen tot witte vlekjes die door het blauw worden opgeslokt.
Het water stroomt in kabbelende golfjes door de gracht.
Zo te zien staat er een aardig windje. Een paar eendjes zwemmen tegen de stroom in. Twee kinderen spelen samen met een rode bal op het gras. Er ligt een verdwaalde, afgedankte kerstboom en af en toe rijdt er een auto langs, of een fietser.
Het is allemaal heel gewoon, niets bijzonders, maar misschien is dat eigenlijk wel heel bijzonder: dat deze dingen voor ons gewoon zijn, want zo gewoon, zo vanzelfsprekend zijn ze eigenlijk helemaal niet. “We take it for granted,” zeggen de Engelsen zo mooi. Eén orkaan, één tsunami, één vliegtuig wat neerstort en al het gewone is verdwenen.
Waarschijnlijk beseffen we dan pas hoe bijzonder dat gewone is, hoe dankbaar we eigenlijk zouden moeten zijn voor het feit dát deze dingen voor ons gewoon zijn. Dat ik dit alles gewoon kan zien, dat ik de geluiden kan horen, dat ik lekker warm achter mijn bureau zit en op een goed werkende laptop vrijuit kan typen wat ik wil.
Dat ik 'gewoon' iets te eten kan pakken als ik trek krijg, dat ik naar de winkel kan gaan en kopen wat ik nodig heb, of wat ik gewoon graag wil hebben. Dat die winkels vol zijn, dat er geen echt gebrek is en dat ik dat allemaal kan dankzij de miljoenen mensen die overal ter wereld 'gewoon' hun werk doen....
Ik voel me een vrij en onafhankelijk mens, maar eigenlijk ben ik volkomen afhankelijk van al die andere mensen, ook al is dat meestal niet zo zichtbaar en merken we het pas als zij stoppen met het doen van hun werk. Ik voel een grote dankbaarheid opkomen als ik dit écht tot me door laat dringen.
Vrede op aarde! En in de mensen een welbehagen...
luidt de tekst van een kerstliedje. Ja, dit is een moment van vrede op aarde: iedereen die zijn eigen ding doet, zowel voor zichzelf als ten dienste van het grote geheel en die dat een ander ook laat doen.
Niemand te zien die probeert een ander zijn wil op te leggen, niemand te zien die probeert de wereld naar zijn hand te zetten ten koste van een ander, niemand te zien die in woede uitbarst, omdat het niet gaat zoals hij of zij vindt dat het moet gaan.
Wat is vrede eigenlijk eenvoudig: het leven laten gaan zoals het gaat! Maar zoals dat juist met hele eenvoudige dingen is, zijn ze weliswaar eenvoudig, maar in al hun eenvoud zijn ze ook juist weer heel moeilijk!
Zo'n vredig tafereeltje kun je heel makkelijk laten zijn zoals het is, maar wat als er ineens iemand iets doet wat je niet zint, je auto bekrast, iets zegt wat je niet aanstaat, of daar loopt, staat of rijdt waar jij nu net wilde lopen, staan of rijden? Hoe houd je dan de vrede in stand?
Ik heb hierover in 2008 een gedichtje geschreven waarmee ik dit gemijmer graag wil afronden. Ik hoop dat deze woorden bij jou resoneren en ook bij jou een gevoel van dankbaarheid en vrede teweeg brengen, met waardering van al het 'gewone' ook in 2011!
Vrede is niet langer vechten
Ruimte geven aan wat is
Even stil staan en ervaren
Dankbaarheid of droefenis
Eenzaamheid van vele jaren.....
Vrede hebben met geen vrede
Radeloos zijn of relaxed
Eindelijk de strijd opgeven
Discussies stoppen, los van tekst
Echt contact en diep vergeven....
Vrede is ook welkom heten
Ruimte maken voor wat ontstaat
Eigen wensen overgeven
Durven zijn bij hoe het gaat
Eerlijk en waarachtig leven.....
Jalada Goddijn-Koopmans