Het kan je zomaar ineens overvallen: een intens gevoel van eenzaamheid, of een diep, donker verdriet. Het lijkt uit het niets te komen, of soms is de aanleiding een opmerking van iemand. Het kan iedereen gebeuren. Je hoeft er niet alleen voor te zijn. Het gebeurt ook als je wel samen bent en voelt dan soms nog heftiger, juist omdat je in dat gevoel wel alleen bent en de ander niet altijd aanvoelt waar je zit.
Je zou het willen delen, maar vaak lukt dat niet, of de ander begrijpt het niet en komt met allerlei positief bedoelde opmerkingen. "Zo erg is het toch niet" en "het gaat wel weer over". Natuurlijk gaat het weer over, maar dat doet geen recht aan wat je NU voelt. Vaak doe je er zelf nog een schepje bovenop door jezelf vermanend toe te spreken: "Stel je niet zo aan! Er zijn ergere dingen. Je hebt toch eigenlijk niks te klagen?"
Maar wat je ook probeert: het gevoel gaat niet weg door deze rationalisaties. Je kunt het onderdrukken, maar je voelt dat het je nog steeds plaagt op de achtergrond en zo gauw je even niets doet, komt het in volle hevigheid weer terug.
Juist met de kerstdagen en Oud en Nieuw kan je dit ineens overvallen. Daar zit je dan: in je mooi versierde huis, mooie kleren aan en met allemaal lekker eten en toch stilletjes diep ongelukkig, verdrietig of eenzaam. Daar had je niet op gerekend!
Misschien is het je gelukt om je huiskamer netjes op te ruimen voor kerst, maar hoe ruim je deze nare gevoelens op? Je kunt ze niet even in een doos stoppen, zoals dat wel kan met je spullen. Deze gevoelens kunnen je kerst grondig bederven, terwijl je het zo graag anders wilt: gezellig, ontspannen en blij.
Toch is er ook een manier om hier wel mee om te gaan. En wel op zo'n manier dat het je kerst ook nog kan verrijken. Omdat ik meerdere malen heb ervaren dat dit echt werkt, wil ik dit ook met jou delen, zodat jouw kerst niet door dit soort onverwachte en ongewenste 'gasten' verstoord gaat worden.
Dit kun je doen: zoek een rustig plekje op, waar je even een poosje niet gestoord wordt. Je kunt ook even ergens gaan wandelen waar het stil is. Dan ga je op intern onderzoek uit. Je nodigt dat rotgevoel uit om tevoorschijn te komen. Hierbij is je houding heel belangrijk. Wees uitnodigend en nieuwsgierig. Onderzoek wat je tegen komt en laat je oordelen thuis.
Wees niet tevreden voor je op een heel basaal gevoel uit komt. Een paar voorbeelden: Ik deug niet, eigenlijk ben ik helemaal niet aardig, niemand geeft écht om mij, als ze erachter komen hoe ik eigenlijk ben..., ik hoor er niet bij, wie zit er nou op mij te wachten, ze accepteren me alleen als ik doe wat zij van me willen, of ik stel niks voor, anderen kunnen alles veel beter dan ik. En ga zo maar door!
Als je dit echt toe laat, zul je de pijn voelen die met deze gedachten verbonden zijn. Het zijn oude gedachten, die in je jeugd ontstaan zijn toen je nog heel kwetsbaar was en die je bent gaan geloven. Je doet elke dag erg je best om die gedachten maar niet waar te laten zijn. Er tegenin redeneren helpt niet, want het zijn gevoelens en die laten zich niet wegpraten. Dat ga je nu ook niet doen.
Je geeft nu het gevoel wat je tegen komt even helemaal de ruimte mét alle pijn die dat op zal roepen. Wees niet bang dat je dit niet aan zult kunnen. Als kind kon je dat inderdaad niet aan, maar nu, als volwassene wel. Laat je tranen stromen, houd je hart open en heb mededogen met jezelf. Adem diep door en doe verder niks. Dan zul je merken dat het huilen vanzelf stopt als het 'klaar' is. Niet als jij vindt dat het nu wel genoeg is!!
Dan kom je terecht in een hele stille wereld. De wereld van jouw waarheid, van hoe het echt met je is. Er ontstaat een enorme stille ruimte en dat akelige gevoel is opgelost. Helemaal vanzelf, alleen door het de ruimte te geven. Het wilde gevoeld worden, ervaren worden.
Misschien vind je dit wel heel eng om uit te proberen. Dan kun je ook iemand vragen je hierbij te steunen door gewoon bij aanwezig je te zijn. Het moet wel iemand zijn die goed kan luisteren en die niet meteen met oplossingen aan komt dragen. Er hoeft helemaal niks opgelost te worden. Het lost zichzelf op, als je het de ruimte geeft. Iemand ook die tegen tranen en verdriet kan en niet meteen probeert het over te maken, omdat hij of zij niet met zijn eigen verdriet om kan gaan.
Ik zou er nog veel meer over kunnen zeggen, maar dat wil ik nu niet doen. Ik hoop dat je er iets aan hebt en als het op de valreep één iemand kan helpen zijn eenzaamheid of verdriet op te ruimen, dan ben ik tevreden. Heb je helemaal geen last van deze dingen? Wees er blij om, maar weet dat je, als het je later wel ineens overvalt, er op deze manier mee om kunt gaan.
Dan wens ik je nu een stralende kerst, waarvoor ruimte is voor alle emoties en je weer in contact komt met de 'basic goodness', oftewel de basale goedheid die er diep in je zelf en in ieder mens volop aanwezig is.
Fijn als je jouw reactie hieronder zet! (mag ook met een pseudoniem, of alleen je voorletters)
Jalada Goddijn-Koopmans